تأثیر آموزش خوش بینی بر کیفیت زندگی دانشجویان دختر مقیم خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: به طور کلی پایین بودن کیفیت زندگی دانشجویان مقیم خوابگاه در ابعاد مختلف، غالباً موجب کاهش عملکرد تحصیلی، بروز مشکلات روانی و جسمانی و در نتیجه افت تحصیلی آنها می شود. هدف این مطالعه بررسی تأثیر آموزش خوش بینی بر کیفیت زندگی دانشجویان دختر مقیم خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می باشد. روش ها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی با پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگیری انجام شد. برای نمونه گیری از بین دانشجویانی که در پیش آزمون پایین ترین نمره را کسب کرده بودند 60 نفر به صورت تصادفی منظم انتخاب و در دو گروه تجربی (30 نفر) و شاهد (30 نفر) به صورت تصادفی گمارده شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (whoqol-100) بود. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و جهت تعیین تأثیر مداخلات آموزش خوش بینی از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری multivariate covariance analysis of variance استفاده شد. نتایج: میانگین نمرات کیفیت کلی زندگی گروه تجربی در مرحله پیش آزمون برابر با 47/0±94/1 و در گروه شاهد برابر با 50/0±04/2 (بر مبنای صفر تا 4) بود. میانگین نمرات کیفیت کلی زندگی گروه تجربی در مرحله پس آزمون و پیگیری به ترتیب 31/0±98/2 و 34/0±92/2 می باشد که در مقایسه با گروه شاهد(48/0±08/2 و 43/0±97/1)دارای افزایش بوده است. نتایج پژوهش نشان داد آموزش خوش بینی بر ارتقای کیفیت زندگی در همه حیطه ها مؤثر و معنادار (001/0>p و 79/14f=) بوده است. نتیجه گیری: آموزش خوش بینی و داشتن یک شیوه تبیینی خوش بینانه بر ارتقای کیفیت زندگی دانشجویان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی مؤثر بوده است. پیشنهاد می شود از آموزش خوش بینی به منظور ارتقای کیفیت زندگی دانشجویان در دیگر خوابگاه ها و دانشگاه ها نیز استفاده شود.